Evin tadı

Teo Fernetich, köyü Brtonigla'nın yukarısındaki bir tepede durmaktadır. Sarı kilise kulesini, kırmızı kiremitli çatıları ve ufuktaki mavi denizi görebiliyor. Arkasında sıra sıra zeytin ağaçları var. Sabit bir rüzgâr dallarını hışırdatıyor. Babası Tullio Fernetich, yarı yeşil bir zeytini baş ve işaret parmakları arasına sıkıştırıyor. Yakında olgunlaşacaklar. Bu koru aileye ait - toplam 1.200 ağacın bulunduğu diğer birkaç koru gibi. 65 yaşındaki adamın ayakları, sanki kendisi de kök salmış gibi yumuşak çamurun derinliklerine batıyor. Oğul Teo Fernetich, "Nesillerdir çiftçilikle geçiniyoruz" diyor. Aile yılda yaklaşık 3.000 litre olmak üzere dört çeşit zeytinyağı üretiyor. Yaklaşık 700 litresi kendi restoranlarında servis ediliyor.

"Görebileceğiniz, koklayabileceğiniz ve tadabileceğiniz bir yaşam tarzımız var," diyor Teo Fernetich köye yaptığı yolculukta. "Biz de misafirlerimize bunu aktarmak istiyoruz." Köyün İtalyanca adı olan Verteneglio, Brtonigla'nın altındaki bir yol tabelasında da yazıyor. Buradaki tabelalar ve insanlar Hırvatça ve İtalyanca olmak üzere iki dilli. Teo Fernetich anlatıyor: "Köyümüz Avusturya'ya, İtalya'ya, Yugoslavya'ya ve şimdi de Hırvatistan'a ait." 42 yaşındaki Fernetich göz kırpıyor. "Ailem dört kez ülke değiştirdi ama hep aynı evde yaşadı."

Aziz Rocco'nun koruması altında başarı

Fernetich 'ler çiftçilikten bakkal dükkânına, oradan da ilk restoranlarına geçtiler. Hırvatistan Adriyatiği'ndeki geleneksel "konoba" restoranlarından biri olan küçük Primizia hanı bugün hala varlığını sürdürüyor. Teo Fernetich'in 23 yaşındaki kardeşi Rocco Fernetich tarafından işletiliyor. Ancak aile şirketinin kalbi San Rocco oteli ve restoranı. "2004 yılında ailem burayı açtığında köy hala çok kırsaldı" diyor Teo. Gülüyor. "Burada bir otel mi? Bu tuhaf bir fikir olarak görülüyordu." Bu neredeyse 20 yıl önceydi. "Ve başarımız kendi adına konuşuyor."

Teo Fernetich'in kardeşi gibi otel ve restoran da yerel koruyucu aziz San Rocco'nun adını taşıyor. Otelin girişindeki pembe renkli şapel tüm azizlere adanmış. Teo'nun 86 yaşındaki büyükannesi her sabah bu şapeli açıyor. Teo Fernetich, "Burası annemle babamın arkadaşlarıyla buluştukları yerdi," diyor. "Kız kardeşim Luana ve ben de aynısını yaptık." Bugün 23 çalışanla birlikte işletmeyi yönetiyorlar; Teo Fernetich restoranı, Luana Fernetich ise oteli.

Luana Fernetich resepsiyonda oturuyor: önünde bilgisayar ekranı, üstünde masif ahşap kirişlerle desteklenen yüksek tavan var. Arkasında, sıvasız kireçtaşı duvarlı bir odada, rahat lobi bar yer alıyor. Kahve kokusu ve makinenin tıslaması buradan yayılıyor. "Ailemiz köydeki herkes kendini bildi bileli bu evde yaşıyor" diyor 39 yaşındaki kadın. Belgeler 400 yılı aşkın bir süreyi belgeliyor. Mevcut bina dokusunun çoğunluğu yaklaşık 200 yıllık, hatta küçük bir kısmı 700 yıllık. "Bu mirası misafirlerimizle paylaşabilmek bir armağan." Aile bu mirası otele dönüştürürken özenle korumuş. Aynı zamanda, ayrı ayrı döşenmiş 14 çift kişilik odanın hiçbiri modern konforlardan yoksun değil.

METRO ile mevsimsel, bölgesel, rafine

Kilisenin önünde bir teslimat kamyoneti duruyor: METRO bir teslimat yapıyor. Luana Fernetich şoförü selamlıyor. Teo, METRO ile işbirliğinin başlangıcını hatırlamaya çalışıyor. "Neredeyse her zaman, hatta San Rocco'dan önce, sadece küçük bir restoranımız varken bile." Başka hiçbir tedarikçi işleri için bu kadar önemli değil. METRO, mutfak ve otel için günlük ihtiyaçların çoğunu doğrudan tedarik ediyor. Teo haftada bir kez Poreč ya da Pula'daki pazarlardan birine giderek balık ve et arıyor. San Rocco ekibi ayrıca METRO'nun kendi markalarından yeni ürünleri de test ediyor.

"METRO ayrıca iyi bir rezervasyon aracı da sunuyor. Şu anda web sitemiz için bunu düşünüyorum." Restoran bunu kullanabilir: rustik iç mekandaki ve otelin terasındaki 30 koltuk çok talep görüyor. Orada, bahçe manzarası eşliğinde San Rocco'da gün sona eriyor. Mevsimsel, bölgesel ve rafine - şef Floriana Ružić otelin felsefesini tabağa taşıyor: patates kremalı buharda pişirilmiş ahtapot, ev yapımı balık ravioli, haşlanmış yumurta sarısı ile doldurulmuş ve üzerine siyah trüf mantarı serpilmiş patatesler.

Akılda kalan sadece lezzet değil. Servis müdürü Ivan ile sohbet ederken şöyle bir cümle geçiyor: "İş için geldim ve bir arkadaş olarak kaldım - on iki yıl boyunca." Misafir hüzünleniyor: kalmıyor, gitmesi gerekiyor ama aynı zamanda bir arkadaş olarak.