Korona geldi ve toplum iki kampa bölündü: takıntılı bir şekilde ekşi maya ve muzlu ekmek deneyenler. Ve restoranlara gitmek imkansız olduğu için eziyet ve ıstırap çekenler. Köşe yazarı Maria her ikisini de deneyimledi. Onun ricası: Restoran endüstrisini kurtarın - ve "Bugün yemek yapmayacağım "ı #supportyourlocal'a dönüştürün.
MPULSE Köşe Yazısı: Bir zevk meselesi
... küçük bir kasabadan geliyor, ancak bir süredir büyük şehirde yaşıyor - manavlar, içki mekanları ve uluslararası restoranlar arasında. Mutfak ve kültür çeşitliliğini seviyor, yeni şeyler denemekten hoşlanıyor ama biraz da geleneği seviyor. O böyle düşünüyor: Evi ev yapan bağımsız girişimcilerdir. MPULSE'da gözlemlerini ve düşüncelerini yazıyor ve bazen sektör uzmanlarına kendi gözlemlerini soruyor.
Bir yandan beslenme konusunda birdenbire "kendi başıma" olmak çok heyecan vericiydi. Öte yandan, çok iyi yemek yapabilsem de ancak bir meslekten olmayan kişi gibi yemek yapabildiğimi fark ettim. Mezelerim ve pad thai'lerim, yerel malzemeleri ne kadar titizlikle satın alırsam alayım, asla bir restorandaki gibi lezzetli olmuyor.
Bir yemeğin lezzeti sadece malzemelerin birleşiminden ibaret değildir. Yemek yerken etrafınızı saran kokudur. Size eşlik eden insanlardır. Komşu masadaki bardak şıngırtıları ve çatal bıçak sesleridir. Garsonun menüden seçiminiz hakkında yorum yapması ya da bunaldığınızda sizin için bir şeyler seçmesidir. Masa hazır olduğunda mutfaktan gelen buhar ve tıslama seslerini duyarsınız. Bir şey özellikle iyi çıktığında şefin çıkardığı küçük zafer lanetidir. Her bir yemeği sevgiyle hazırlamasıdır.
Restoranlar pek çok açıdan hayat kurtarıcıdır: 12 saat boyunca ekranınızdan başınızı kaldırmadan çalıştığınızda ve süpermarket kasasındaki kuyruğu düşünmek omurganızdan aşağı bir ürperti gönderdiğinde, cevap köşedeki İtalyan'dır, imzalı kabuklu pizzası sizi saniyeler içinde sarımsaklı bir mutluluk haline getirecektir.
Sevdiklerinizi özlüyorsanız ve birlikte yediğiniz bir yemeği hatırlıyorsanız - gürültülü, sıcak ve güzel bir yerde - cevap, iki sokak ötedeki Yunan'dan renkli bir küçük ikram seçkisidir. Bir restoranda sipariş vermek için yemeğin karmaşık olması gerekmez. Basit bir ızgara patlıcan, eğer arkasındaki işçilik doğruysa, saf mutluluğun bir parçası gibidir.
Başarılar ve yenilgiler - her şeye en iyi cevap, o anda tam da ihtiyacınız olan tadı veren iyi yemektir. Fransız yazar Honoré de Balzac şöyle yazmıştır: "Ekmek ve su insanların açlığını giderir, ama bizim kültürümüz gastronomiyi icat etti." Bu arada, Michelin yıldızlı şef Massimo Bottura refettorialarını kültür olarak tanımlıyor. Bunlar, dünyanın dört bir yanındaki en iyi şeflerin evsizler ya da mülteciler için gıda bağışları ve yemek artıklarından yemekler hazırladığı mutfaklardır. Ona göre buralar kantin değil, insanları bir araya getiren yerler. Bu muhtemelen catering'in en önemli görevidir. Her fiyat kategorisinde.
Şu anda yiyecek içecek sektörü insanları fiziksel olarak bir araya getiremiyor ama yine de bizi birbirimize bağlıyor. Bir restoranda en sevdiği yemeği ya da yeni bir yerde tamamen yeni bir şeyi sipariş etmek için cep telefonuna uzanan her birimiz, gastronominin tüm renkli çeşitliliğiyle hayatta kalmasını küçük ölçekte sağlıyoruz. Corona'nın bana öğrettiği bir şey varsa o da "Bugün yemek yapmayacağım" cümlesinin aslında her zaman #yereldestek anlamına geldiğidir.
İnsanlar ve gastronomi birbirine aittir. Birbirleri olmadan ikisi de kaybolur. Bu farkındalıkla bile kendim pişiriyorum. Ama kendim pişirmesem de tadı daha güzel oluyor çünkü biliyorum ki o lezzete duyduğum özlem - ve benimle birlikte trafiğe kapalı kavşakta sokak lambalarının ışığında pizzalarını bekleyen diğer tüm insanların özlemi - bağımsız bir restoran işletmecisinin yüzünü güldürecek. Ne de olsa gastronomi, biz misafirlerin, onun için çalışan ve ona tutkuyla bağlı olan tüm insanlarla birlikte ondan yaptığımız şeydir. Maske ile, mesafe ile, sevgi ile.
